Het voortdurende verlangen dat voortdrijft

Bij elk doel hoort een reis, en die reis telt evenzeer als het doel zelf. Reizen heeft, wat mij betreft, iets poëtisch en iets melancholisch, voor zover dat niet twee zijden zijn van dezelfde medaille. Het is de confrontatie aangaan met iets, en via dat iets zie je wat je hebt en wat je niet hebt, of wat je nodig hebt en wat je niet nodig hebt. De hiermee samenhangende diversiteit die ik zie, kan poëtisch zijn en laat zijn sporen na. 

Melancholie, is dat een ervaring van gemis, en zodoende een verlangen? Die melancholie is niet negatief, en ook niet positief. Ze is neutraal. Ze is de filter waar de nieuwe omgeving doorheen komt waar ik me in bevind. Is de ervaring van die stad of streek dan intenser, of juist zwakker? Dat weet ik niet. Wat ik wel weet, is dat niets die melancholie lijkt te kunnen opheffen. Het verlangen blijft, omdat ervaring, kennis en bezit nooit compleet en afgerond zijn. Ik kan de onverwachte pleintjes met hun fonteinen en platanen niet meenemen, ik kan de eeuwenoude ruïnes van keizers en prinsen niet toe-eigenen, ik kan niet in alle landen tegelijk wonen, en bovenal kan ik alles wat ik boeiend of mooi vind niet vereeuwigen. Elke foto die ik neem, is slechts een armetierige poging, die bovendien afleidt. En zelfs al was dat allemaal niet zo, dan nog. 

Wat zijn de kastelen langs de Rhone of de stille dorpen in de Luberon waard, als er geen mens bestaat met wie de ervaring valt de delen? Ik geef toe dat mensen vaak afleiden van een zekere atmosfeer en de details van de omgeving, en ook nodigt de melancholie uit tot een soort doelbewuste afzondering, al is die maar van tijdelijke aard. Toch leeft de wereld pas echt als de ervaring daarvan gedeeld kan worden. De zoektocht die voortdrijft loopt daarmee parallel aan de ervaring van wat we waarnemen. Net als het verlangen naar het mooiste dorp of meest inspirerende vergezicht moeilijk is te temperen, zo moeilijk schijnt tevens de zoektocht te zijn naar mensen die het snappen. Naar beide kan men jaren, decennia of zelfs een leven lang zoeken.

'To be born into this world of ours, it seems, brings with it so much to long for.' & 'There is nothing finer than to be alone with nothing to distract you.' – Yoshida Kenko, Essays van ledigheid (veertiende eeuw)

[Foto: detail van het Romeinse Maison Carrée in Nimes. Eigen werk.]