Een kort gedachte-experimentje. Er is een mogelijke wereld te denken, waarin zowel de stoïcijnse kosmologie als Prometheus waar zijn. Eerstgenoemde staat voor een eindeloos herhalen van geboorte, leven en dood van het universum. Het heelal als een feniks, zogezegd. Prometheus hoort echter thuis in een lineair model, niet in een cyclische. Hij is immers de titaan die de toekomst kent en dus profetieën kan doen. Dat is zinloos in een wereld waarin alles identiek verloopt volgens een vooropgezet en perfect plan. Dat is de goddelijke Logos van de stoïcijnen. In de mogelijke wereld waarin de stoïcijnen het bij het juiste eind hebben en waarin Prometheus werkelijk bestaat, zou Prometheus zichzelf verliezen in een gekmakend soort Droste-effect, als wanneer twee spiegels tegenover elkaar geplaatst worden. Hij kan er eindeloos in door blijven kijken en ziet zelfs de momenten waarop het universum is opgehouden te bestaan en hij dus niet meer bestaat en dus niets meer kan zien. Een paradox. De Logos zou hem overspoelen. Hij zou versmelten met zijn broer Epimetheus, die het verleden kent, want verleden en toekomst zijn uiteindelijk identiek.
Prometheus in the loop.
Reacties
Een reactie posten