De tijd nemen

Ik denk niet dat er veel mensen zijn die de tijd nemen voor dingen. Ik doel niet op trage mensen, maar op hen, die niet argeloos voorbij gaan aan de ambachtelijke schoonheid van oude kaften die teksten omhullen die vergeten zullen worden, of aan een bloem die probeert uit te steken boven het omringende onkruid, of aan de manier waarop het warme zonlicht neerstrijkt op onze huizen, of aan de passie en de onverzettelijkheid die generaties op generaties aan de dag legden om de majestueuze kathedralen tot en met de boerderijen te bouwen die ooit verlatenheid en en eenvoud uitstraalden, maar nu als pittoresk gelden. 

Nee, het dagelijkse leven bestaat doorgaans niet uit haiku-achtige gewaarwordingen. Een mens als Sei Shonagon is zo'n zeldzaam persoon die in haar werk een sterk gevoel voor pathos laat zien bij de kleine en dagelijkse dingen. Zoiets, en dat kan ik niet helpen, wekt een soort bewondering in mij op. Toch is het maar goed dat niet iedereen als het ware met een poëtische bril op stilstaat bij de dingen. Anders kom je zelf niet meer vooruit. Anders moet je iedereen gaan bewonderen.

'Bloesem dwarrelt neer,
een varen steekt zijn handjes uit
om ze te pakken.' 

Hattori Dohō, 1657-1730

[Foto: zie hier.]