Vluchtige ogenblikken tussen nacht en dag [foto's]

Er zijn momenten, schaars maar eeuwig terugkerend, die tussen de behaaglijkheid van de nacht en de vitaliteit van de dag door lijken te glippen. Even letten we niet op, en ze zijn weg. We bewegen ons langzaam, wringen ons door een nauwe wereld van zwijgende schaduwen die al het licht zoveel beter doen uitkomen. Fonkelingen. Achteloos de lucht ingeworpen, om dan een eindeloze reis aan te vangen door het heelal, waar lichtbundels nooit stoppen met reizen. Alleen hier. Even letten we niet op, en ze zijn weg, gedoofd door de zonsopgang. Eos rhododactylos, 'rozevingerige dageraad', best een treffende beschrijving van Homerus als je er even bij stilstaat. Als je kijkt. Even. In die kortstondige ogenblikken lijken een soort begrensdheid en een soort eindeloosheid elkaar de hand te geven, maar ook de stilstand en de beweging, de tijdelijkheid en de tijdloosheid. Elke seconde is anders, elke minuut telt. In het palet van waterverfkleuren en -schakeringen dat zich ontvouwt, lijken de doorrijdende auto's een beetje vreemd en wazig, heb je de neiging om een pas opgestegen vliegtuig iets symbolisch mee te geven, en heeft het koude, industriële staal dat uitsteekt in de zachte, koele lucht iets fragiels. 

...en dan is de reeks momenten, die altijd weer een andere indruk nalaten, ten einde. De zon is opgekomen.

[Gemaakt in Mortsel, nabij de luchthaven, 13 september 2016.]