🝧 Meropisᚒcreaties

Iemand stelde eens dat water H 2 O is, en dat het zonder de O geen water meer is. De O is immers een deel van de stof als geheel. Kortom, water dankt zijn naam aan de samenstellende delen. Deze redenering wordt echter niet toegepast wanneer men het over een mens heeft. Een mens zonder benen blijft evengoed een mens als ieder ander. Wat is de rationale hierachter? Wanneer we in een woordenboek kijken, dan lezen we daar allerhande omschrijvingen, en die samenstellende woorden kunnen ieder apart ook weer opgezocht worden. Zo ontstaat een hiërarchische structuur van woorden en betekenissen. Al die woorden tezamen vormen in dit geval de definitie van [mens]. Een dergelijke structuur kan prima opgesteld worden voor [mens], en we krijgen dan hyponiemen als [hoofd], [armen], [vijf zintuigen] en [rechtop lopend]. Zoiets is een uitputtende taak, maar het kan, en zo’n theorie bestaat ook binnen de semantiek. Niemand zou echter een heel netwerk van begrippen denken (hier niet transit...

Lost in Translation is een film van het type waarvan er tegenwoordig maar weinig gemaakt worden in commercieel Hollywood. [1] We vinden geen snelle scènewisselingen, geen spectaculaire shots à la The Matrix , geen vlotte en grote dialogen, geen actie, geen special effects, geen populaire muziek, niets van dat alles. Of althans weinig. Het heeft niets, er gebeurt niets, en juist daarom is het een van mijn favoriete films. Het is tevens één van de weinige waaraan ik het genoegen beleef er nog eens geestelijk over na te tafelen. Die gedachten zal ik hier proberen uiteen te zetten. De film is in zoverre zonderling, althans voor ‘grote’ Amerikaanse producties, dat hij weinig om het lijf heeft. Hij is heel eenvoudig van opzet, zelfs tot een minimum beperkt. Ik ben van mening dat dit ook niet anders kan, en dat het betekenis heeft. Het verhaal betreft namelijk twee willekeurige personen die bovenal gewoon méns zijn. Alles draait om hun karakters; al het andere is duidelijk bijzaak...