Blijvende echo's van een voorbijgaand optreden
Op maandag 25 februari was het eindelijk zover. Om 20:00 begon in de Roma te Antwerpen dat ene concert waar ik al tien jaar op wachtte zonder zeker te zijn dat het ooit nog zou plaatsvinden: een optreden van Madrugada, de eerste band waar ik ogenblikkelijk een ticket voor wilde kopen. Dit optreden zou dan ook het eerste zijn dat ik ooit betaald bijwoonde. Destijds, ik denk in 2008, leerde ik de band net te laat kennen. Dat jaar bracht Madrudaga haar laatste album uit, omdat het jaar ervoor de hoofdgitarist Robert Buras was overleden. Nu, een decennium later, gingen resterende bandleden op reünietournee door Europa. Het was dus nu of nooit. Ik moest en zou erbij zijn, zelfs al moest ik ervoor spijbelen. En ik was er dus bij, maar met een kinderlijke vrolijkheid en spanning waar ik achteraf een beetje verlegen om word. Toch was het niet raar. Een optreden is een ontmoeting, niet met een willekeurige passant, maar met mensen die een geheel van klanken bedachten die me boeien e...