🝧 Meropisᚒcreaties

Er zijn momenten, schaars maar eeuwig terugkerend, die tussen de behaaglijkheid van de nacht en de vitaliteit van de dag door lijken te glippen. Even letten we niet op, en ze zijn weg. We bewegen ons langzaam, wringen ons door een nauwe wereld van zwijgende schaduwen die al het licht zoveel beter doen uitkomen. Fonkelingen. Achteloos de lucht ingeworpen, om dan een eindeloze reis aan te vangen door het heelal, waar lichtbundels nooit stoppen met reizen. Alleen hier. Even letten we niet op, en ze zijn weg, gedoofd door de zonsopgang. Eos rhododactylos, 'rozevingerige dageraad', best een treffende beschrijving van Homerus als je er even bij stilstaat. Als je kijkt. Even. In die kortstondige ogenblikken lijken een soort begrensdheid en een soort eindeloosheid elkaar de hand te geven, maar ook de stilstand en de beweging, de tijdelijkheid en de tijdloosheid. Elke seconde is anders, elke minuut telt. In het palet van waterverfkleuren en -schakeringen dat zich ontvouwt, lijken de ...

Het dag en nacht denken van gedachten, Eigenlijk is dat een esthetische activiteit. Staren naar de meubels en de muren om Een nieuw verlangen tot indeling te vinden; Kijken naar de gang van mannen en vrouwen Op straat, alsof alles beweegt behalve jij; Het gezicht in een zalige zwoele lucht, of Gericht naar de frisse streling van de wind; Geluid van bekende drukte die verdwijnt In het blauw, dat verdwijnt naar de vergeelde horizon, die overal langzaam zwart wordt, Als de aarde zich weer wendt tot de leegte, Bodemloos, van alles wat je nooit zult kennen. In het vacuüm tussen de ogenblikken door Wacht de observatie of de inspiratie, De gedachte of het idee op grond daarvan. Dan komt opnieuw het besef dat je, zonder Het te weten, wacht op gedachten. [Gebaseerd op notities van 5 juli 2016, Arles.]  [Afbeelding: Curiosos , lacabezaenlasnubes. Bron .]